Ο DavidSaltmanέχει περάσει την περισσότερη ζωή του ως παραγωγός δελτίου ειδήσεων, πρώτα στο ABC, μετά στο CBSκαι το CNN. Ο επιτυχημένος κύριος Saltmanέγινε το 2003 ένας από τους χιλιάδες που πετάχτηκαν στα σκουπίδια από τις περικοπές στο χώρο των media. Δοκίμασε την τύχη του ως freelance;;;;.
«Η ζήτησή μου ως ανεξάρτητος τηλεοπτικός παραγωγός αυξήθηκε» λέει και συνεχίζει: «Δεν πήγαινα να ψάξω για δουλειά, αυτή ερχόταν να με βρει».
Γύρω όμως στον Απρίλιο του 2007, ο Saltmanάρχισε να βλέπει τη συνεχή συρρίκνωση της βιομηχανίας του και ότι η δουλειά του είναι από αυτές που κόβονται πρώτες στα εταιρικά μπάτζετ. «Ολα άλλαξαν. Οσο κι αν έψαχνα για δουλειά, έβρισκα κλειστές πόρτες» σου λέει.
Ο Saltmanέπρεπε να κινηθεί διαφορετικά. Από το 1972 ασχολείτο με την πολεμική τέχνη taichi. Το καλοκαίρι του 2008, του πρότειναν να διδάξει τα μυστικά της στο OmegaInstituteστο Rhinebeck, στη Νέα Υόρκη. Τα πήγε περίφημα κι αυτό του άνοιξε κι άλλες πόρτες. Το MountSinaiSchoolofMedicineτον κάλεσε να διδάξει taichiσε μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους, για να μειώσουν τις πτώσεις και να βοηθήσει στο σχεδιασμό ενός καινοτομικού taichiπρογράμματος για αποκατάσταση τραυματισμών.
«Φαίνεται ότι κάθε φορά που επικοινωνούσα με κάποιο healthclubή πανεπιστήμιο και τους ρωτούσα αν ενδιαφέρονταν για κάποιον να διδάξει taichiστους χώρους τους, αυτοί με ενθουσιασμό με ρωτούσαν πότε μπορώ να ξεκινήσω».
Σήμερα ο Saltmanδιδάσκει περίπου 10 ώρες την εβδομάδα. «Δεν βγάζω όσα λεφτά έβγαζα τις παλιές ημέρες, αλλά σίγουρα πιο πολλά ανά ώρα αναλογικά με τις 100 ώρες που δούλευα την εβδομάδα» σου λέει.
Συνάντησα τον Saltmanτο καλοκαίρι που μας πέρασε, γύρω στις 7.00 το πρωί. Το ραντεβού μας ήταν σε ένα δασάκι γεμάτο πεύκα, δίπλα σε μία λίμνη στο Rhinebeck. Είχε επιστρέψει στο Omegaγια άλλο ένα καλοκαιρινό session. Ο σκοπός ίδιος: να διδάξει όσο καλύτερα γίνεται taichi. Ενα γκρουπ μαθητών του είχε συγκεντρωθεί και καθόταν σε μία εύθραυστη στρώση από πευκοβελόνες. Ξαφνικά, ένας μικροκαμωμένος τύπος ξεπρόβαλε και φύσηξε μία οστρακοειδή μπουρού. Ο ήχος διαπέρασε όλο το δασάκι. Η τραπεζαρία άνοιξε και σας περιμένει.
OSaltmanέδειχνε ιδιαίτερα χαρούμενος από τον ήχο. Φαίνεται ως ένας άνθρωπος που δεν χάνει και πολλά γεύματα. «Πάμε να πάρουμε την ενέργειά μας, θα μας χρειαστεί» είπε χαμογελώντας. «Εχουμε να κάνουμε σπουδαία πράγματα μπροστά στην ημέρα».
Ο Saltmanφαίνεται ένας χαρούμενος άνθρωπος, αλλά δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί. Η κρίση διέλυσε δουλειές που κυρίως έκαναν οι άντρες (κατασκευαστικές, βιομηχανίες), ενώ κάποιες παραδοσιακά γυναικείες δουλειές έμειναν ανέπαφες (εκπαίδευση, νοσηλευτική). Στα μέσα του 2009, οι Αμερικανοί οικονομολόγοι έδωσαν τον όρο he-cession(έπαιξαν με το recession, κρίση) για να περιγράψουν τις δουλειές που χάνει ο άντρας. «Οι περιπτώσεις στις οποίες η γυναίκα δουλεύει και ο άντρας είναι άνεργος σε μια οικογένεια συνεχώς αυξάνονται» λέει η HeatherBoushey, οικονομολόγος. Προσθέτει ότι οι προεκτάσεις της ανεργίας είναι μεγαλύτερες από κάθε άλλη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Εχεις εκατομμύρια οικογένειες παγκοσμίως που παλεύουν με την παραπάνω κατάσταση, με τρόπους που δεν έχουν ξαναδοκιμαστεί. Σκέψου μια οικογένεια όπου ο άντρας δεν δουλεύει και η γυναίκα παίρνει λιγότερο μισθό απ' ό,τι έπαιρνε αυτός. Πρέπει να πάνε σε μια καλύτερη εργασιακή αγορά γι' αυτόν; Μακροπρόθεσμα, πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που η κοινωνία αντιλαμβάνεται την εργασία και την οικογένεια».
Ο άντρας νιώθει ότι βάλλεται στην καριέρα του. Και η καριέρα είναι αυτή που ορίζει σε ένα σημαντικό βαθμό το μέγεθός του. Την άνοιξη του 2009, ο SteveSaltarelliθέλησε να κάνει μια πλάκα. Ο μαθητής του Πανεπιστημίου του Σικάγου ίδρυσε ένα γκρουπ που λεγόταν MeninPower(MIP). Ο σκοπός ήταν να βοηθήσει άντρες να φουσκώσουν ξανά το συρρικνωμένο στάτους τους. Τα αποτελέσματα της κίνησης αυτής δείχνουν τη δυναμική του προβλήματος: εκατοντάδες τον πήραν αμέσως δηλώνοντας συμμετοχή. Ο Saltarelliτο πήρε σοβαρά.
Οι γυναίκες τον πήραν ακόμα πιο σοβαρά. Ετσι αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομα του γκρουπ του σε MenInitiatingProgress(το ΜΙPπαρέμεινε). Οπως βλέπεις, ένας άντρας δεν μπορεί καν να ξεκινήσει ένα γκρουπ που προωθεί την αντρική δύναμη χωρίς οι γυναίκες να του πουν αν μπορεί να το κάνει αυτό και πώς να το ονομάσει. Φυσικά, ο ίδιος αρνείται ότι άλλαξε το όνομα επειδή δέχτηκε γυναικείες πιέσεις. Κι εσύ το ίδιο δεν θα έκανες;
«Τα φεμινιστικά κινήματα ανά τους καιρούς κατάφεραν να επαναπροσδιορίσουν το ρόλο των γυναικών στην κοινωνία και τον εργασιακό χώρο, ενώ οι άντρες έμειναν πίσω και συνέχισαν να αυτοπροσδιορίζονται με τον παραδοσιακό ρόλο του τροφοσυλλέκτη» λέει ο Saltarelli. «Με μία κίνηση σαν το MIPθέλουμε να δείξουμε ότι ο άντρας μπορεί να είναι πολλά περισσότερα από ένα αρνητικό στερεότυπο ή μία επιταγή».
Ο Saltarelliπιστεύει ότι σε λίγα χρόνια θα υπάρχουν τέτοια γκρουπ σε όλα τα πανεπιστήμια. «Θα γίνεται μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ των μαθητών, με θέματα του τύπου ''οι άντρες πεθαίνουν πέντε χρόνια νωρίτερα από τις γυναίκες'' ή ''δουλεύουν περισσότερες ώρες σε πιο επικίνδυνες δουλειές''. Εχουμε πολλούς CEOs, αλλά αυτό μας δίνει πραγματικά τη δύναμη;».
Ολα αυτά μπορεί να ακούγονται καταθλιπτικά, μέχρι να ακούσεις τύπους σαν τον Saltman,που μετατρέπει τις αδιέξοδα αντρών σε κίνητρο για να σκεφτούν πού ξοδεύουν τη ζωή τους και τι ρόλο παίζει σε αυτήν η πνευματικότητα. Ο FredJohansenείναι ένας από αυτούς. Το όνομά του είναι ψεύτικο κι έγινε κατόπιν παράκλησής του, για να «διατηρήσει την ικανότητα να συνεχίσει σε αυτό το μονοπάτι, χωρίς να αντιμετωπίζει το χλευασμό των άλλων ως ένας ηλίθιος που βάζει πάνω την πνευματική ικανοποίηση από το χτίσιμο της καριέρας».
Τι απαίσιο έγκλημα διέπραξε ο Johansenπου δεν ήθελε να μπει το όνομά του; Παράτησε πριν από χρόνια τη δουλειά του ως μεσίτης, πήγε στις πωλήσεις μιας εταιρείας επίπλων, απολύθηκε, παρακολούθησε μαθήματα σκηνοθεσίας σε ένα πρόγραμμα ανοιχτού πανεπιστημίου, φούλαρε σχεδόν την πιστωτική του αγοράζοντας τεχνικό εξοπλισμό για να τραβάει βίντεο. Τελικά βρήκε την άκρη του κάνοντας εταιρικά κι entertainmentβιντεάκια, τα οποία διακινεί μέσω Ιντερνετ. «Παρόλο που έχω πλέον πολύ σφικτό μπάτζετ και το μέλλον είναι αβέβαιο ζω τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου» λέει. «Κάθε μέρα είναι ένας διαγωνισμός, για να βρω πόσο καλά μπορώ να περάσω και να βγάλω χρήματα κάνοντας κάτι που αγαπώ». Ο άντρας που κάνει ένα τέτοιο άλμα στη ζωή του δυσκολεύεται να μιλήσει, γι' αυτό γιατί φαίνεται σαν κάτι που μοιάζει πιο πολύ σαν όνειρο παρά σαν μια πραγματική δουλειά. Αν δεν υποφέρεις, δεν είσαι σοβαρός. Ο Saltmanκαι ο Johansenσημειώνουν ότι στην αρχή ένιωθαν περίεργα όταν στην ερώτηση τι δουλειά κάνεις για να τρως απαντούσαν σκηνοθέτης και δάσκαλος taichi. Είναι ένα κεκτημένο των αντρικών τύψεων, που αν δεν το νιώσεις ανακλαστικά, κάποιος σίγουρα θα σου θυμίσει ότι πρέπει να το νιώσεις.
«Οι άνθρωποι συνήθως μου λένε ότι ζω μια φαντασίωση» λέει ο AndrewLandsman, άλλος ένας ωραίος τύπος που έκανε το προσωπικό άλμα. «Θα χωρίσω με τη γυναίκα μου. Η κόρη μου είναι 18 χρόνων. Γιατί να μη ζήσω τη ζωή μου τώρα;» λέει ο Landsman.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου